Kwarantanna

Są obok siebie chociaż jednak osobno 

Patrząc w swe oczy, tęskniąc za swobodą 

Szukają szczęścia pod nosem je mając 

Czekają na znak by wolnością się zająć 

Słońce w twarz świeci, oślepia bez litości

Bóg z góry patrzy, czekają Jego głosu 

Myślą tak samo dążąc przed siebie 

Walczą z burzami i tym co jest, a nie będzie 

Gdzieś za chmurami jest łuna światła 

Co daje swobodę i szczęście na lata

Do końca istnienia na ziemi padole

W końcu będą ze sobą oni

Przy wszystkim, co trudne, jest ufność

Co trwa niestrudzenie minuta w minutę 

Krok za krokiem ku temu, co dobre... 

Bo będzie wspaniałe, będzie cudownie

Pustym chodnikiem idzie nadzieja 

Za nią jest trud, przed nią jest ziemia 

Ta obiecana, wyczekiwana

Teraz - pstryk! 

Z pokorą do rana... 

Pokora uwalnia a ufność wspomaga 

I wespół tańczą na granicy teraz i jutro 

Balansjąc po linie, bo gra świeczki warta

A stawka jest wielka zaś imię jej... 

Brak wody, brak wiary. Z ufnością i pokorą. Małe świadectwo.

         Mamy XXI wiek. Jest 10 sierpnia 2020 roku. Od Marca wchodząc do domu Bożego nie mogę się przeżegnać ręką zamoczoną w wodzie święconej. Nastały czasy, kiedy sanepidowi została nadana "moc sanepidu" i ona jest postawiona ponad nieskończone miłosierdzie Boga.

         Jak sama nazwa wskazuje, wiara nie jest wynikiem logicznego myślenia i w stu procentach namacalnych dowodów. Wiara, to ufność, że jest tak, jak napisano w Księdze. Jeżeli nie ufam, nie mogę mówić że moja wiara jest silna. W naszym ludzkim świecie nie powiemy, że kogoś nie lubimy bez powodu. (już pominę, że są takie sytuacje, że nie lubię, bo nie) Bóg nie daje powodu aby Go nie lubić, nie wierzyć. Ludzie mylą nieszczęścia wynikające z działań drugiego człowieka z Bożym doputsem, który to wynika z wolnej woli, którą mamy. A jeżeli myślisz, że nie masz wolnej woli, to znaczy że masz w sobie lęk. I ja go mam, bo też jestem człowiekiem. W tym wszystkim jednak staram się zapomnieć o tej słabości i skakać na głęboką wodę w imię Tego, który Jest. To nie jest proste i łatwe z punktu widzenia człowieka, który jest gdzieś w dziurze a ma dostać się na powierzchnię. Czy to ze swojej winy, czy z winy innych jesteś słaby, podnieś się! Wstań i idź, zacznij biec ku lepszej jakości życia. Nie stawaj. Czołgaj się, ale dalej przyj i przeskakuj kolejne przeszkody. Ale wcześniej zaproś Go do tego maratonu i biegnijcie razem. Nikt tak bardzo jak On nie jest w stanie pomóc Ci wygrzebać się z najgorszych bagien czy znaleźć wodę na pustyni. Ochronić Cię przed wiatrem i deszczem. Przytuli gdy zimno. Nigdy nie będziesz sam.

Zostaw cały ten syf dookoła, i zawierz się Jemu. Moje życie się zmienia. Dawo nic nie pisałem, bo za dużo się dzieje i jest to bardzo osobiste. Nie jest kolorowo, bo wiele jest do zrobienia. Ale walczę. Walczę z fałszywą pandemią i z tym, co ona utrudnia. Walczę ze sobą, żeby nie zwariować. Ale ta walka jest słodka, bo ma sens. Ma cel. Rany zadawane przez świat bolą, ale dają satysfakcję, że idę i nie poddaję się.

A wiesz, czemu? Bo On jest ze mną. Wiem to, czuję. Tego nie da się skłamać. 

         Ile razy bym nie zabłądził zawsze mam gdzie wracać. Mam swój stały ląd, gdzie jako marnotrawny syn mogę przyjść i przyznać się, że spieprzyłem i mi głupio. I nie dostanę nagany. Jeśli rozumiem i chcę rozumieć, otrzymam przebaczenie i nieskończoność miłości od Miłości. 

Ptaszki

Siedzę sobie a na drzewie sikoreczka i wróbelek

Rozrabiają i harcują głośno przy tym podśpiewując

Co za terle tam się dzieją, że kocury aż truchleją?

To są przecież ptasie kłótnie, tam spotkały się dwa trutnie!

Jak to trutnie? Toć nie pszczoły ino dwa wroblowe stwory!

Tomiast jeden chce być tulon zaś ten drugi jest zamulon... 

Więc się prosi sikoreczka, by ją wróbel miział z deczka

A ten truteń zamulony jest jak osioł - nie, i koniec! 

I tak mija ranek cały, terli tyle, że łeb mały 

Bardzo głośno się sprzeczały, oba dzióbki sobie zdarły

Do wieczora ciche fochy a tu wróbel chce w obroty... 

Sikoreczka tylko rzekła: już ja nie chcę, panie Wróbel, zadowolił mnie pan Dudek 

Słońce

Kiedyś wam opowiem jak smakuje słońce

Powiem czym jest czas i gdzie są jego końce 

Wydam w wasze ręce tony cierpliwości 

Pokażę ile wart jest tajemnicy koncept 

Gdzieś między ptakami są takie szczególne

Jedyne nietypowe, pierzaście przecudne 

Zatopiony w myśli powtarzam sobie zdanie:

Co przychodzi z trudem - najwięcej jest warte

Wieczorem czy rano błogo przysypiając

Trzymam się za serce by mi z klatki nie wypadło 

Zamknięte w moim ciele nieustannie bije

Puk, puk... Rozpędza się aż wyje

I dziwne są w nim miary, dziwne słowotwory

Wszystko ma swój cel i nie jest on znikomy 

We wszystko co się dzieje zapraszam Ciebie, Panie 

Twa niezachwiana miłość podstawą  niech się staje