Być

Można tak bez końca

Zawsze głośno lub bez słowa 

Po staremu i od nowa 

Jakby było tak zawsze 

Być dla siebie i dla siebie 

Myśleć jedno, mówić; nie wiem 

Mieć tą jasność bez logiki 

Ufać krzepko

Nie popadać w pośpiech skrajny 

Nie spowalniać, co jest ważne 

Być i czuwać obok siebie 

Obserwować ślad, gdzie biegnie 

Transcendentnym się wydaje 

To, co chwycić się nie daje

Czy to noumen, czy rzecz jasna...?

Filozofia tu nie działa

Serce

Ono, co spaja dusze podobne

Ono, co spala to co jest trudne

Ono, co nie ma przed sobą iluzji 

Ono, co zawsze jest szczere i drąży... 

... wciąż drąży. 

Domaga się prawdy, gdy kłamstwo dokoła 

Domaga się męstwa, gdy lęk nas przenika 

Domaga się tu i teraz, bo jutra nie ma 

Rząda wolności, co jest taka cenna. 

Nie szuka swego wyniośle się pyszniąc

Nie więzi uczuć co w piersi się mieszczą 

Oczami uwalnia błysk słodkiej aury

Ono jedyne nie zna, co to pany.

Nie jest zależne od świata całego 

Choć czasem cierpi, rozumie dlaczego 

W walce z rozumem często przegrywa... 

Lecz przyjdzie czas, że to on straci prymat.

Z dedykacją dla M... 

Psalm 1

Stwórco wszystkiego wybaw mnie od złego

Daj wypocząć sercu mojemu 

Ile razy jeszcze mam błagać 

Abyś oswoil mnie z moim dzisiaj

Zawsze jesteś obecny 

We wszystkich moich uczynkach 

I choćbym zbłądził umyślnie 

Ty zawsze trzymasz mnie w rękach

Ileż to razy watpiłem

Że jestem godzien miłości 

Tys zawsze stał przy mnie

Byłeś w każdej żałości

I choćbym upadł po trzykroć

Podniosę w górę swe czoło

Daj mi swą siłę i męstwo

Bym oparł się moim wrogom 

Jestem tylko ziem prochem

Nicość bez Ciebie mnie trworzy 

Ja Ciebie błagam, proszę wysłuchaj 

Napełnij duszę spokojem

ile?

Ile życie jeste warte, jeśli nie można żyć w pełnym zachwycie? 

Dom

Gdy skończy się czas

Co będzie z nas?

Księżyc błyskać będzie jak zawsze 

Nad ranem jak zwykle zgaśnie

Smutki utopimy w pustki materii

Patrząc na przeszłość, którąśmy mieli

Za nami echo zawoła po cichu... 

- tam był nasz dom, została zaś nicość.

 

Choć gdzieś na ziemi się jeszcze spotkamy 

Nie będzie już domu, bo nam go zabrali 

Wszędzie jest dobrze, a było najlepiej 

Przy naszym stole ze szkłem na czele

Pusta chałupa straszy i jęczy

Przechodząc obok aż boli serce... 

Gdzie klimat półmroku?

Gdzie podział się spokój?

Wszystko zniknęło

W oparach toniemy... 

Powoli, po trochu...

Bo skończył się czas. 

Nie wrócim. 

Bo dokąd? 

Cuda w życiu.

Życie składa się z niezliczonych małych cudów odbywających się codziennie. 

Zamieszanie

Tak mało rozumu

Mało wiary serc zagubionych 

Życie toczy się stale

Mijają wciąż nowe chwile

Choć słońce pada na twarze kamienne

Nic nie widzą przez bielmo oczu

Ludzie poplątani w sieci spraw wszelkich 

Szukają na ślepo... Któż to odmieni?

Chodzą pytając mędrców o rady

Ich pogoń wygląda jak start olimpiady

Przez góry, doliny z błotem na twarzy

Szukają źródła... 

Źródło jest czyste, poi i czyści

Wysiłek przeżyty składa i liczy

Oblicza ich miekną i stają się żywe 

W oczach pojawia się łza

Staje się jawne, co było za kratą

Nie ma już ścian, co dzieliły z prawdą

W żyłach jest wolność miast krwi napsutej

Nie ma nic więcej nad szczerość, gdy pędzi się tą drogą.