Nie ucieknę

Nauczyłem się żyć bez was

Nic lepszego w świecie nie znam

Zatopiony w swoim ego

Obserwuję coś marnego

Boleśnie strzykającego

Szkarłatem krzyczącego

Nie zaglądam w nieba błękit

Podnieść głowę jest za ciężko

Jeno gapię się na ziemię

Liczę kroki do nicości

I powtarzam ciągle w głowie

Dni minione, potem płonę

Kości w popiół obrócone

Wiatr rozwiewa porzucone

Duch gdzieś uszedł

Życie znikło jako bańka

Nadal czuję, nadal pytam

Nie ucieknę od skarcenia

Piekło

Takie szumy i zmącenia

W duchu straty i smucenia

Dym spalonych chwil wspaniałych

Smętne głosy gdzieś słyszane

Oto człowiek sam z myślami.

Tak tragiczne w skutkach chcenia

Dechą droga wstecz zabita

W horyzoncie widać kamień

A po drodze rwąca rzeka

W sercu siedzi jakaś strzyga.

Pustka wielka w środku moim

Akt rozdarcia jaźni srogim

Rano płacze, w nocy krzyki

Wszystko jedno, jak to widzisz

Straty większej mieć nie mogę.

Z nadziejami zatrutymi

W ciemni życia gdzieś ukryty

Zapomniany jak kukiełka

Sam doświadczam piekła

Złe me życie, brak w nim piękna.

Wschód

Zrezygnowany, pozbawiony nadziei na jutro

Oplątany już nie w więzy a w konary codzienności

Ze wspomnieniami chwil rozwianych na wietrze

Nie mogąc wytchnąć usycham w pustyni

Jestem łodygą róży bez kwiecia barwnego

Osadzony gdzieś na rogatkach świata

A promienie złotej planety świdrują me nadwiędłe liście

Czekam na deszcz, co koi rany i daje siły

Tyle jest piękna dokoła a nie mogę go dotykać

Jedyna uciecha moja w patrzeniu bezwiednym

I nawet jak coś staje się uchwytne w mej pustelni

Nie zdążam zobaczyć by rzucić się w pogoń

Czasem mój gospodarz w donicę mnie wciska

Przenosi w miejsce zaciszne i piękne

Tam doznaję spokoju i widzę piękno z bliska

Lecz gdy już żyć rytmem tym zaczynam

Zabiera mnie i każe żyć marzeniem

Przebijają mnie na wskroś myśli przyjemne

Ból zadając w swojej utopijności bezkresnej

Wraca szarota, puste chwile z dawna męczące

Czasem nawet one zdają się miłe na chwilę

Gdzieś jest kwiat piękny, co szuka moich kolców

W wyobraźni go widzę każdej nocy nieprzespanej

Wędrując w donicy patrzę na drogę

A widzę w niej zgrzyty swojego bycia

Pochylony do okna spoglądam na wschód

Gdzie doznaję światła pieszczącego oczy

Gdzie życie płynie wolniej

Gdzie pokładam nadzieję na jutro.

Młot, kowadło i to coś pomiędzy nimi.

Być między młotem a kowadłem, to czasem bardzo pouczające doświadczenie. Na prawdę dużo można się nauczyć jeśli zachowa się spokój, opanowując emocje. Coś między nimi, to dyscyplina wypływająca z silnej determinacji, która sądzę, nie jest możliwa bez dogłębnej znajomości siebie samego.

Wypada więc myśleć

Kurewstwo srogie na każdej drodze
Każda kurtyzana gotowa do zadania
Któryś alfons trzyma nad tym pieczę
Kolejny klient spuszcza emocje w jej ciało.

Pusty konwenans prostego interesu seksualnego
Przeradza się w pełnię problemu społecznego
Poniża godność, etyki nie zaznał wcale
Prowadzi na smyczy, jak psa, człowieka w szale

Wyłączyć się nie da z dnia na dzień Erosa
Wyrzec się hedonistycznej fałszywej natury - to problem
Wierzyć w szybką naprawę morałów trudno
Wypada więc myśleć, nim wejdzie się w gówno.

~racjonalny

Jeśli kiedyś przez ciebie cierpiałem,
Żałuję z całego serca głupoty swojej.
Jeżeli moje problemy są tobą determinowane,
To znaczy, że ja nie jestem racjonalny.

Jak narkotyk

W tobie upatruję cierpienia
Nie twojego, lecz mojego
Ty dałaś nadzieję by ją wyrwać
A serce me i ręce zostawić puste

Jesteś źródłem bezkresnej katuszy
Wszędzie gdzie byłaś
Jest ślad narkotycznego głodu
A ból wciąż narasta

A ty sama, powiedz
Na co była ta znajomość
Jesteś mi skazą nieusuwalną w duszy
I nic innego nie mam...