Uderz w stół....

Kiedyś podniesienie tonu głosu i uderzenie pięścią w stół, było jasną informacją o wyprowadzeniu kogoś z równowagi. Dziś ludzie nie wiedzą, co to znaczy, i mówią: jakiś psychol, przecież nic się takiego nie stało...

W myśli otchłani

widziałem przepaść
lecąc nią w dół nie wiedziałem nic
czeluść bezdenna, nagle dno się zbliża
co się stało, nie wiem
jestem tu, wspominam lot, próbuję przypomnieć sobie ból upadku
nie pamiętam niczego...

stoję, czuję się żeśko
zaś widzę urwisko, lecz nie tonę w głębinie
horyzont wytycza kierunek
wiatr daje zachętę popychając mnie jak żagiel
księżyc oświetla drogę

noc, jedyna chwila wytchnienia
ciemność nie jest straszna
boję się, co skrywa w sobie
są tam myśli za dnia uwięzione
a w spokoju, gdy śpią wszyscy
uciekają z głowy

uciekać, czy czekać na nie?
beznadziejna dywagacja
cerpe diem! głosi Horacy
jesteś pewien?
a co, jeśli on mnie schwyta
uwięzi za dnia w jeno myśl mnie obracając?

Oblicze śmierci racjonalności.

Patrzę, wydaje się, widzę
Prawda, a może omam złośliwy
Badam bielmem oczu
Nie mogę przeniknąć tej toni

Martwym wzrokiem spoglądam
Drętwymi palcami dotykam
Nie czuję, nie widzę
Mętny obraz w głowie się roi

Jak wężowisko, tak wydawanie się moje
Kłębi się, wije, problemy piętrzy
Pytania tworzy, bez odpowiedzi
Zaraza świadomosci

A ja?
Żyć muszę dalej
Na przekór wątpliwościom
A one?
Rzucają się do gardła jak psy głodne
Gonią, pogonią się upajając
Jak w amoku, warczą i szarpią.

A ja?
Nie uciekam, stoję
Ucieczka jest śmiercią.
A one?
W pędzie miną mnie bokiem
Ja, pójdę dalej. Pewniejszym krokiem.

Nikt nie mówił, że życie jest proste, ale skomplikowanie jego, nie wyklucza piękna.

***

Jestem
Zmieniam
Robię
-Czynię

Do końca
Chwilowo
Czasem
-Zawsze

Robię

Na złość
Na siłę
Na przekór
Na zapas
Na zmianę

Myślę
Nie myślę

Unikam

Siebie
Ciebie
Was
Tego

Drżę

Przed cieniem
Przed śmiercią
Przed życiem
Przed brakiem

Ufam

Bo warto
Bo wiem
Bo kocham