Nowy link po lewej!

Witajcie!

Zapraszam do odwiedzania strony z wierszami mojego dobrego przyjaciela Mikołaja Juchy.

Pozdrawiam serdecznie :)

Nie wiesz o co chodzi ?

Nie wiesz o co chodzi, to się kurwa dowiedz ! Albo rzuć to w chuj i skończ pierdolić...

Granica – (nie)widzialna wskazówka do wykrywania iluzji

Granica – (nie)widzialna wskazówka do wykrywania iluzji

       Jeśli widzi się granicę jakiegoś stanu rzeczy, to znaczy, że jest to tylko jedynie wynik wyobraźni i przyjęcia bezkrytycznie tego stanu rzeczy z poczuciem, że jest on rzeczywisty. Tylko na prawdę rzeczywiście zachodzące stany rzeczy nie mają granic w swym istnieniu.

       Tyczy się to uczuć, relacji, rzeczy materialnych potencjalnie mogących powstać, emocji. Przyczyny tego zjawiska upatruję we wmawianiu sobie czegoś, lub też byciu w błędzie poprzez wprowadzenie w ten błąd, przez kogoś innego. Warunkiem by odróżnić iluzję od rzeczywistości jest intuicyjne wyłapywanie niezgodności słowa z możliwością jego pokrycia w akcie dokonanym. Ktoś nam powie, że kocha drugą osobę. Jednocześnie przytacza przykłady wątpliwości, czy ta miłość jest odwzajemniana i w ogóle prawdziwa, to tym samym już wyznacza granice uczucia. Przecież prawdziwe uczucie nie ma końca, szczególnie jeśli chodzi o miłość. Takie rozumienie granicy, pozwala na nadbudowanie twierdzenia, że ta konkretna miłość, nie jest prawdziwa w sensie stricto realnym. Jest ona jedynie wymysłem, tudzież fantazją umysłu, który nie może zrealizować swojego planu, więc go w sztuczny sposób urzeczywistnia w formie omamu. Jest to forma obronna przed bólem i uczuciem odrzucenia, znana dobrze psychologom. Podobnie jest, gdy obmyśla się plany na przyszłość, i każdy kolejny etap planowania pociąga za sobą co raz, to większe wątpliwości co do możności jego zrealizowania. Pomijam tutaj granice związane z wiarą w swoje, czy innych ludzi możliwości. Jeżeli w planie są elementy naciągane podobnie jak wmawiana sobie prawdziwość wyimaginowanej miłości, to jest to granica stanowiąca sygnał, do zaniechania wdrażania planu w życie.

Unikanie takich sytuacji, jak tych opisanych powyżej, to nic innego jak zdrowy rozsądek. Podejście takie pozwoli cieszyć się mniejszą ilością, ale jakościowo lepszą wartością podejmowanych działań. Zaoszczędzimy na tym swoich nerwów, czasu i pieniędzy. Skąd wiedzieć, że coś posiada takie granice lub ich nie posiada? Zasadniczo medytacje kartezjańskie są tutaj bardzo wskazane, by poznać siebie lepiej. Zaduma nad sobą, swoimi dążeniami i ich motywami jest receptą na ten problem. Zaiste, nikt nie chce się obudzić któregoś dnia z poczuciem, że coś nie wyszło, albo może wyszło, lecz nie po takiej myśli jak było założenie. A gdy już taka sytuacja nastąpi, nie trudno o popadanie w Nietszcheańskie resentymenty, które są częścią składową tworzenia iluzji. 

Jeśli tak się stanie, koło się zamyka, umysł krąży od iluzji do uświadomienia sobie błędu by znów popaść w złudne poczucie szczęścia mówiąc sobie ,, zawsze mogło być gorzej”. Taka postawa z czasem staje się rutyną, a od tej rutyny nie daleko jest do obsesji i innych dysfunkcji ludzkiego rozumu. Tyczy się to głównie osób wrażliwych i podatnych na wpływ negatywnych przeżyć. Jeśli idzie o auto-zapętlenie się, najbardziej narażone będą jednostki o niskiej samoświadomości. Im mniej znamy swoje rutyny i schematy, tym większe ryzyko niewychwycenia ich oraz nie przyjęcia do siebie informacji z otoczenia o ich istnieniu. Powodów może być wiele, lecz prima facie rzucają się na myśl; wybujałe ego, przekonanie o nieomylności czy lenistwo. Każdorazowo i niezależnie od strony aksjologicznej danej sprawy, jaką się rozpatruje,  winno się ją poddać szeroko rozumianej krytyce tj. powody, możliwy przebieg i efekt końcowy działania, jakie planujemy. Zasadniczo idąc w stronę tego, co pisze o czynie wolnym Stanisław Brzozowski, zalecałbym rozpatrywanie krytyczne szczególnie pod kątem moralnym. Tym bardziej, że też, jak mówi myśl Brzozowskiego, człowiek zubaża swój świat i swoją wartość, poprzez traktowanie własnych wytworów jako bytu od niego niezależnego. Jedyny problem jaki się pojawia, to fakt, że osoby wprowadzone w błąd przez inną osobę, rzeczywiście mają do czynienia z bytem (iluzją) powstałym niezależnie od nich. O bycie zależnym można tu tylko mówić w przypadku samozapętlania się, poprzez niewidzenie własnego błędnego działania biorącego się z braku namysłu nad tym, co się robi. Tego wątku nie będę kontynuował z powodu zbyt wielkiej obszerności dyskusji jaką należałoby podjąć.

       Ostatecznie pragnę by to rozważanie nad szukaniem granic, czyli iluzji było motorem 

do zastanowienia się nad własnym poczynaniem. Jednocześnie zaznaczam, że ten artykuł nie jest wiedzą naukową, w związku z tym stosowanie się do zawartości powyższego materiału jest ma własną odpowiedzialność.

Pozdrawiam

Wilk

Poemat

Pora roku tożsamość straciła
Umęczona pracą zapał zgubiła
Szukać jej zguby nie chce się wcale

W kwiatach wiosennych - nie szuka jej
W liściach jesieni - nie widzi jej też
W słońcu letnim - nie czuje jej ciepła
W płatku śniegowym - nie widzi jej piękna

Ani nawet przedwiośnie - nie wzbudza w niej życia

Odarta z sensu
Wyzuta z istnienia
Opuszcza ten świat

Zapomnij o mnie - ciebie też nie ma...

Wraz z nadzieją
Umarły wspomnienia
Aksjomat jestestwa?
Zmyślny poemat.

Ważna data:

Ważna data: Dziś święto powstania Armii Krajowej. Dokładnie 72 lata temu 14 lutego 1942 przemianowano Związek Walki Zbrojnej na Armię krajową, która trwała aż do 19.01.1945 roku.
Z miłością ma to wiele wspólnego. Żołnierze AK walczyli z miłości do Polski o jej niepodległość
Pamiętajmy o tym i nie dajmy się omamiać czerwonym serduszkom ociekającym komerchą aż do porzygania. Są o wiele ważniejsze sprawy jak nagłe przebudzenie się z myślą po całym roku, że kogoś się kocha. Ha ha ha ! :D Jak się kocha, to się to okazuje całym swym życiem a nie jednym dniem zimowego parszywego Lutego.

Na wyżynach zera

srać to

jebać to

w kurde balans

pierdolony syf

paczka fallout

gnije szmira

Zakazane oczy ma

nikogo nie trzyma

pała mała

zakała wisiała

szukacz szczęścia

wielkie odejścia

napoje nieszczęścia

zapałka lalka

benzyna firanka

wiersze pierwsze

eseje dzieje

everybody tutaj szaleje

marna para

pogoda szara

poszła w pole

problemy moje

zasypiam bez cięcia.

***

W zamgleniu słońca
Niskich chmur myśli
Przetartych butach
I ciągłej chwili

W zachwianej wiedzy
Logicznej pustce
Sprzeczności aktu
I słowach niepełnych

W brakach obrazu
Dźwięku leniwym
Blasku niejasnym
I wszystkim, co zaszło

Nie widzę przyszłości
Porannych żartów
Kawy z deserem
I bezcennych scenek

Nie słyszę zabawy
Krzyku z obawy
Szeptów: kochany...
I kłótni o barek

Nie mówię jak będzie
Co mogło się stać
Dlaczego tak jest
I po co ten cierń

Spoglądam i zaraz chcę zapomnieć
A każda myśl jak kauczuk
Od dna się odbija
Do głowy wraca

Zagwozdka

Szlag mnie trafia, kiedy z oczu cię tracę
Umrę zanim znowu zobaczę
Napaści szału mogę dostać
Moja głowa w endorfinach pląsa

Sen stał się obcym bajarzem
Czy jest jakoś źle?
Nie kojarzę...
Sam na myśl obraz się nasuwa

Zwariowałem, czy jednak śnię?
Jeśli nie... gdzie jest cel?
Zapytany sam przez siebie
Szukam, błądzę, nie wiem!

Jednak, gdybym się obudził
Gwałtem myśli studził słodkie
Został sam niczym palec...
Jakiż sens mają powyższe żale?

Domysły

Domysły nigdy nie są dowodami, pozwalającymi na wysnuwanie nawet przypuszczalnych, i bardzo możliwych realnie, wniosków.

Koniec

Ostoja bólu gniazdo ma w sercu.
Cierpieć z miłości - nie trafić do celu.
Jak cielę zgubione, co wilcy pożarli
czuje się człowiek, gdy duszę zatraci.

Zagląda przez ramię zło, sapiąc srogo.
Za oknem huk wiatru i błyska burzowo.
Wszytko porywa grzechu zawierucha,'
człowieka już nie ma -jest pogrzeb i trumna.

Czarny karawan rusza już z wolna,
przed nim pusto, błoto i pola...
Ginie w torfie karoca zdobiona,
pamięć się zgubi i zginie - nic po nas.

Pytanie

Jak odbłądzić, gdy nabłądzone
Jak odkochać, gdy nakochane
Jak odnaleźć, gdy nagubione
Jak odszaleć, gdy zwariowane

Jak odpowiedzieć, gdy powiedziane
Jak odejść, gdy obecne
Jak odprawić, gdy naprawione
Jak odstawić, gdy nastawione

Jak odpocząć, gdy napoczęte
Jak oddać, gdy dane
Jak odespać, gdy wyspane
Jak odczekać, gdy doczekane

Jaśminu krzewy, czy one wiedzą?
Nie, a jednak żyją i pięknem świecą.