Pełnia

         To był wieczór, jakoś latem, kiedy smutny stańczyk siedział sobie na wzgórzu. Wkoło niego latały chmary świetlików cieszących oko ale też i komarzyc, nie dających zapomnieć o sromotnej rzeczywistości tego parszywego świata. A on dalej siedział patrząc się w niebo, wzdychając głośno od czasu do czasu i gryząc w zębach ździebełko trawy rosnącej na skarpie. Tonął w kłębowisku myśli doznając przy tym huśtawki nastrojów. Raz napawał go smutek by za chwilę zmienić się w głupkowatą radość niewiadomego pochodzenia. Patrząc na niego z boku, powiedział by ktoś, że to wariat, schizofrenik. On jednak zwyczajnie nie potrafił przejść obojętnie wobec problemów jakie napotykał w swoim życiu, więc każdy kolejno analizował rozdzielając plusy od minusów. Zastała go noc a z nocą pełnia księżyca. Gapiąc się tępo w tego satelitę rozważał ogrom świata wobec jego małego życia. Pyłem jestem - zawsze powtarzał i tym się kierował. To motywowało go do wzrastania, doskonalenia się w tym, w czym tylko mógł.
        Droga do samorozwoju nie była jednak prosta. Pierwszym z problemów była jego pozycja...
Kto poważnie potraktuje błazna? Jego plany na jego życie traktowano jako pusty żart i wyśmiewano to z szyderczym uśmiechem. Ostatecznie mógł to wykorzystać na swoją korzyść robiąc innym psikusa. Wystarczyło obrócić w żart realizowane już zadania, które sobie postawił. Kiedy reszta śmiałaby się z niego, on ćwiczyłby swój charakter i pewnego dnia całej salonowej śmietance opadłyby szczęki. On jednak wybrał inną drogę. Dość miał już szyderstw i pomiatania sobą w każdy możliwy sposób. Porzucił rolę stańczyka na rzecz stworzenia siebie na nowo. Nawet nie wiecie jak bardzo się zmienił, kiedy wyrwał się z kajdan niewolnictwa, którym było zabawianie innych dla ich egoistycznej przyjemności. Zrozumiał, że jego uczucia i emocje też są ważne i podlegają szacunkowi innych. Teraz to on drwił z ciemnoty tych, którym dotychczas służył. Zaczął mówić w oczy, co myśli i dlaczego. Stał się wolnym człowiekiem. Tamci zaczęli mu wmawiać, że straci kontakt z innymi ludźmi, nie wliczając w to już ich samych. Stanisław, bo tak mu było na imię, poszedł w zaparte i dalej realizował swoje własne pragnienia. Stało się coś, czego nie śmiał się spodziewać, mianowicie ludzie zaczęli się do niego garnąć. Wielu widziało w nim źródło prawdy, bo dzięki jego naturalnym zachowaniom i podejściu do życia, był wzorem do tego, jak pokonać własne bariery. Stał się żywym dowodem na to, że niemożliwe stało się możliwym. Mało kto z myślących przeszedłby obojętnie wobec takiego faktu.
Kolejny raz, tym razem już jako nowy człowiek, usiadł Stanisław na szczycie wielkiej góry i rozmyślał o swoim życiu. Doszedł do zasmucającego ale i zarazem ciekawego wniosku. Okazało się, że z momentem gdy wyszedł na prostą, pojawiło się wokół niego pełno zawistnych ludzi, chcących obniżyć jego dopiero co podbudowane morale. Zatrzymał się na tej myśli i zatopił wzrok w pełnej tarczy księżyca. Obudził się zmęczony na mokrej od rosy trawie. Był zniesmaczony swoją obserwacją a do tego jeszcze bardziej zdeterminowany do podjęcia działania aby pozbyć się tej sytuacji.
Po prostu wstał z ziemi strząsając z ubrania kropelki porannej rosy, poszedł przed siebie i powtarzał w myślach jedno zdanie: Jeśli nie ja, to kto inny zrealizuje mi moje marzenia, chociaż w najmniejszym stopniu?
Z tą myślą zaczął działać jeszcze prężniej i już po niedługim czasie zauważył korzystną zmianę. Był zadowolony z siebie, ze swoich kolejnych osiągnięć i z tego, że ta cała banda nieudaczników odpuściła sobie docinki w jego stronę.
         Jak widać, można zdziałać bardzo wiele, pracując jedynie nad sobą. Nie potrzeba do tego góry złota ani przychylności głów państwa by stać się kimś. Najważniejsza jest determinacja i samoświadomość. Jeśli czujemy potrzebę i umiemy ją zaspokoić w należyty sposób, to jesteśmy na dobrym kursie w kierunku o nazwie: Pełnia szczęścia.

«Cóż to jest prawda?» J 18.38

Prawda jest jedna, jednak w pojęciu ludzkim jest czysto względna...

 

,,Nie wiem, co jest prawdą na krawędzi snu, nie wiem, co jest snem na krawędzi prawdy"

Tak śpiewa Siczka, wokalista KSU - legendarnego zespołu punkrockowego. Znajduję tu wiele aforyzmów, jednak to, co odróżnia te oczywistości od bełkotu, to fakt, że właśnie o tych prawdach zapominamy a są one najistotniejsze dla przebiegu naszego życia. Na co dzień nie widzimy efektów naszych poczynań. A to, bo nie mamy czasu, a to bo się tym nie interesujemy, albo też dlatego, że nikt nas tego nie nauczył, by rozważać własne życie. Z drugiej strony, może zwyczajnie nie chcemy się sami uświadamiać w pewnych kwestiach aby nie mieć wyrzutów sumienia. Przecież w końcu wszystko przeminie, co nie? No właśnie nie. Im więcej syfu zmieciemy pod dywan, tym większy smród będzie potem. Okaże się, że owszem, sprawa została zapomniana, co utrudnia zlokalizowanie pochodzenia odoru ścierwa, gnijącego od lat pod przykrywką w postaci dobrej miny do złej gry. I właśnie tak powstają dziury w naszych życiach. Zamiast żyć z ludźmi, szukamy tego syfu, ale często jest już za późno, ponieważ inni są daleko przed nami, i nie ma tam już miejsca dla nas. Taka jest kolej rzeczy, że obecnie ludzie mają w dupie tych, którzy się zabłąkali a chcą dogonić peleton. Przykre? Tak, i nazbyt rzeczywiste by temu zaprzeczyć. Nie udzielasz się, to nie istniejesz wcale. Z drugiej strony kiedy udzielisz się zbytnio, stanie się dokładnie to samo, Dlaczego? Bo jesteś lepszy niż oni, a oni są zawistni i kopną cię dupę. Wolą gnić w swojej pyszałkowatości niż nauczyć od ciebie czegoś nowego. Co jest tego powodem, lenistwo czy głupota - nie wnikam, ale nie wykluczam,  że i jedno i drugie.

         Z pomocą przychodzi prawda. Nawet zostawiając sławetny cytat; ,,A prawda was wyzwoli"* łatwo można się przekonać, że prawda to nie jest jakiś wymysł dawnych pisarzy ani "cudaków" ożywających po śmierci. Prawda jest czymś realnym i funkcjonującym niezależnie od wyznawanej wiary, czy też ateizmu. Jesteśmy istotami ceniącymi sobie prawdziwość. Domagamy się autentycznych pieniędzy, oryginałów a nie zamienników kiedy dbamy o jakość oraz domagamy się prawdziwych uczuć i emocji od siebie i od innych.

Jestem pewien, że to, co napisałem wystarczająco mocno podkreśla jak bardzo ważne jest życie w prawdzie.

* Ewangelia wg św. Jana 8.32

Pytanie do Ja

Czy widziałeś kiedyś ludzi, którzy pragną żyć?

Czy każdy z nich powiedział ci, że życie cudem jest?

Gdy zgaśnie w twoim sercu ogień, co zrobisz nie mając nic?

Jak zapomnieć to, co boli gdy w pustce przyszło żyć?

Ile godzin przepłakanych w przestrzeni czterech ścian?

Ile wzroków odrzuconych, z powodu tylu ran?

Skąd wziął się ból, ty dobrze o tym wiesz

A jednak nie wiesz tego, gdzie spokój znaleźć masz.

Skazany zimnym słowem, przez parszywy los

Szlajasz się nocami, próbując znaleźć sens.

Ogarnia cię ogromna przestraszliwa noc.

Zatonąć pragniesz cały, uciec sobie stąd.

Serce oszalało, nie znając szczęścia bram

Próbujesz się ratować, pomóc sobie sam.

Im dalej się zapuszczasz, tym więcej pustki w sobie masz.

Słyszysz tez nocami, przenikliwy głos

On mówi ci latami, że nie masz w życiu szans.

Że nic ci się nie uda, że zawsze będziesz sam

A ty jak w horoskopach, uwierzyłeś mu w ten chłam.

O biedna Ty istoto, co wiecznie ronisz łzę,

Nie pytaj nigdy ludzi, co dobre a co złe.

Bo ludzkość jest miernotą, co dba o własną dupę

Ty ciągniesz sam swój wózek ciężki od porażek

Pytanie jest ostatnie: z kim ciągnąć będziesz dalej?