cyk

Cyk w prawo

Cyk w lewo 

....

Coś pękło

***

Co z tego, że jesteś

Gdy powodów na nie jest milion

A w głowie jest nicość 

A w sercu apatia 

I świat taki mały się zdaje

Walka o wszystko jest walką o nic

I po co ta farsa 

Po co tak gonić 

Codziennie czas trwonić 

Żyć marzeniami 

... Choć bardziej mrzonkami. 

Butelka wina wyznacza drogę 

Zabawa personą przysparza humoru

Ja gdzieś tu jestem 

Między kieliszkiem 

Uśmiechem 

Dniem pracoholii

Gaśnie nuta kuszącej chwili

Znika wszystko

Nawet to czego jeszcze nie było 

I choćby wołami mnie ciągnąć 

Nie wrócę 

Nie wejdę od nowa 

Zostań gdzie jesteś 

Nie idź za mną... 

Moja droga jest moją 

Przystanek się skończył 

Nikt nie wsiadł 

Tylko trzymał nogę na progu.

Wartość

Bardzo często żeby coś docenić, najpierw trzeba to stracić.

O końcach

Bywa, że kończy się chwila
Ot po prostu przemija...
Jak monada Leibniza
Jest i zaraz znika.

Koniec etapu, zmiana tematu...
Może zwyczajnie ciąg dalszy schematu?
Czasem koniec bywa początkiem,
Początek zaś czegoś końcem.

Kończy się misja w życiu.
Zadania zrealizowane
I nic nie może być dalej.
Nie można dać więcej.

Kończy się życie
Z życiem - czas
Trza robić co można,
Puki żar tli się w nas.

Sedno

Tam gdzie kończy się rozum i logika, tam znaczyna się sedno życia.

Dzbanek

Znalazłem go na serc targowisku:
- wszystko na sprzedaż, wszystko dla zysku.
Był taki piękny, gliniany, kolorem zdobiony
Smukłe miał kształty...
Bajeczny, wyśniony!

Do targu zatem dążyć zacząłem
Choć cena z początku była wysoka.
Za pierwszym razem, zero efektu.
Za drugim... coś drgnęło lecz jeszcze to mało.

Aż w końcu poszedłem po rozum do głowy.
- Toż trzeba sposobem, nie na siłę - łomem!
Mijały tygodnie na targu spędzone:
Co tydzień  - przez trzy miesiące.

Ani razu w tym czasie nie pytałem o dzbanek
Po prostu byłem udając, że nie patrzę.
W końcu sprzedawca nie zniósł ciśnienia:
- Panie, ja go sprzedam, innego chętnego nie ma!

Myślę sobie: jak to się stało?
Tak nagle, bez gadki samo mi w ręce to wpadło?
W zasadzie za bezcen, bo złotych dziesięć
Dostałem to cudo i do domu je niesę.

A to bubel zwykły, bo ustać nie może,
Wody ubywa szybciej, niż może
Niby wspaniały, okaz jedyny...
Tak wychodzony z natręctwem - śmieć do kosza.

Jak mebel stał tylko na półce.
Ni do użytku, ni do wyglądu,
Zbierał tak kurz ze pół roku.
Ani go oddać ani odsprzedać.

I morał historii dobrze jest znany:
Nie wszystko, co ładne jest piękne na prawdę.
I choć był kolorowy, smukły, gliniany...
To jednak tylko dzbanek dziurawy.

Nieoczywista oczywistość

Jeżeli życie może nas kopać po dupie, to przecież my też możemy mu wyjebać w kopa na ryj za to wszystko.
Jak to robić?
Hmm...
Ja bym postawił wszystko w odwrotnym świetle niż to jest rzeczywiście. I wtedy co...?
Jazda na przód taranem. Niestety nie da się tak żyć by kogoś nie zranić. Unikając krzywdy nie mamy drogi do rozwoju.
Ba! Czasem samego siebie trzeba okaleczyć w jakimś stopniu by móc żyć. Może się mylę, ale takie mam wrażenie.