Jak nazwać nienazwane
Gdy mózg zalewają myśli fale
Wzburzone nerwy szarpią ciało
Ręce wiszą na wietrze?
Skąd wziąć antidotum
Na zarazę w sercu
Co miłością się zowie
A nie ma ujścia w życiu?
Kochać można siebie
I sobie tylko wierzyć
Innych tylko z wierzchu
Traktować obmierźle
Nie liczyć na drugiego
Samemu stawiać czoła
Kłopotom i problemom
Bo taka ludzka dola
Nikomu nie być wdzięcznym
Za nic nie dziękować
Jedynie czasem...
Wszyscyśmy niekompletni
Niegodni egzystencji
Nasze istnienie tonie w pieni
Wszyscy braki posiadamy
Pustka naszą myślą
Choć władzę i pogłos mamy
Nic nie posiadamy
Ludzi masa wokół nas krąży
Nasza aura szacunek tworzy
A my, jak liście na wietrze
Miotani jesteśmy - gdzie nasze miejsce?
Przychylnych nam osób jest cała plejada
Załatwić coś? Błacha sprawa
Kłopot zaczyna się natomiast tutaj:
Gdzie są Ci ludzie, gdy nikt nas nie widzi?
O, marna nadziejo!
Brak nam zmysłu jednego
Brak zdolności do rozróżniania
Kto jest przyjaciel, a kto kawał drania!
Tuman, jest rodzajem istoty mocno ograniczonej umysłowo. Nie czuj żalu nad tumanem, kiedy na twoich oczach się pogrąża. Żal tylko potęguje brak motywacji do ogarnięcia się tych istot. One karmią się płaczem nad nimi.
Zabierz im kokon bezpieczeństwa i obserwuj, jak część z nich ginie a druga część w reszcie nauczy się krytycyzmu. Z czasem logiki-ale to później. Teraz muszą spieprzyć jeszcze kilka rzeczy, bo nauczyć się, jak działa myślenie. Tumana możesz poprawić trzy razy a potem pozwól mu władować się na minę. Obserwuj to z uśmiechem na ustach. Tylko to jest w stanie nauczyć ich samodyscypliny. Oby...
