Jestem sobie
Świadomy
Z bólem serca
Zostawiony...
Zatopiony w pustce
Miażdży mnie noc
Sen uciekł
I życie mnie drażni
Bielmem zaszły oczy
Krew w żyłach pali
A wiatr zdaje się ranić
Odłamkami z przeszłości
Są rzeczy i tacy ludzie
Gdzie chociaż widać cokolwiek
Tylko teorią zostanie...
Każde marzenie zabite zostanie.
Czasem myślę...
Wodą jesteś na pustyni
Innym razem liściem
Na wietrze
Potokiem rozkoszy...
Niczym, choć i nicość jest czymś
Zaduma wielka gdzieś w środku drażni...
Czasem myślę; nie tęsknię
A ciągle czuję niedostatek
Wątpliwości stale się w rozumie mieszają...
Wiem!
Zapytam uczuć, one - nie rozum
Prawdę znają
Jeśli istnieją dwa zbiory A i B i mają one dwa elementy wspólne, to czy przynajmniej jeden z tych dwóch elementów jest w stanie przeciągnąć przynajmniej jeden inny element z jednego ze zbiorów do części wspólnej? Czy jeśli jest to możliwe, czy element przyciągający i przyciągany są w stanie stworzyć niezależny zbiór C? To jest chyba wyższa matematyka socjologiczno-filozoficzna. Logiki w tym w zasadzie nie ma. A mimo wszystko takie i inne pytania mają cel. Czy tam sens, jak kto woli. Celem jest odpowiedź, która ma ułatwić życie i zaoszczędzić nieprzespanych nocy. Życie jest jednak okrutnie, bo paradoksalnie zadawanie pytań tego typu do nikąd nie prowadzi. Fenomen to taki, że aby dowiedzieć się, gdzie leży pies pogrzebany, należy przestać pytać. I nagle! Ciach i pojawia się odpowiedź na nurtujące myśli. Macie tak czasem, czy to ja mam chujowego dilera...?
