Przed decyzją

Dopiero co noc nastała
A świt za oknem księżyc goni
Nieprzespana noc
W głowie szum
W sercu smród uczuć w agonii

Coś... popycha do działania
Coś... mówi, że...
Dupa blada!
Pędzi moje życie
A wy mi tutaj pierdolicie:

Że jest nie tak,
Że to kicha...
Taki chuj! Do ciężkiego licha!
Stoi jak słup soli.
Każda gęba coś biadoli.

Przeto powiem moje bóle
Ale... nie, nie zrobię tego czule.
Chociaż, może lepiej, nie.
Szkoda zęby suszyć.
Wasze uszy są zbyt głuche!

Słyszą tylko plusy...
Zamykają się na skuchy
Tylko swoje chcecie kazać
Ciągle mówić swoje racje
Nie dopuścić do defraudacji...

Bo co? Niewygodnie słyszeć własne zbrodnie?
Za to inni wszystko muszą
Nawet jeśli, kurwa mać, się od tego uduszą?!
Czasem myślę: dam wam szansę...
Ale każda szansa jest kolejnym dystansem.

Wspominki, czyli o tym, co potrafi dobić.

         Siema. Dziś tak bardziej neurotycznie. Jeśli nie lubisz łaciny podwórkowej, nie czytaj dalej albo nie miej potem pretensji. Raz na jakiś czas człowiek zajrzy w historię rozmów sms, messengera, maili i... cofa się tak nawet kilka lat. Tak ja zrobiłem w zasadzie z przypadku. A oto, co mi przez mózg przeleciało.
        Była noc, nadgodziny w pracy a ja byłem pochłonięty zaciskaniem zębów z bólu bo rozwaliłem sobie nogę. Przy okazji miałem wkurwa, bo te dziewczyny... esz.. chuj z tym. Trzecia rzecz, która pochłaniała moje skupienie, to organizacja wspólnej imprezy z grupą znajomych mi ludzi. No tak już mam, że pełnię funkcję niejako animatora i wodzireja zabaw. Ale tym razem chuj mnie strzelił. Ech te baby...
Noc minęła, noga napierdalała a trzeba było czymś zmęczyć umysł. Zacząłem szperać w historii Messengera. Gdzieś do 2011 roku mnie zaniosło a to, co po drodze zobaczyłem, prawie przyprawiło o zawał. Myślałem, że ja jestem jakiś nie teges, ale jak tak z boku patrzyłem na te wszystkie znajomości z dziewczynami, to kurde, dno! Każda z nich w rozmowie zachowywała się jak jebana księżna albo pierdolona kokietka grając na jeszcze wtedy, mojej naiwności....
To powyżej pisałem za dnia do południa. Teraz siedzę w klubie. Muza hipisowsksa. I po jednym piwie. Patrze na parkiet i...
... wszystko chuj. Tyle w temacie.

Miłość, urojenia, świat...

A co, jeśli miłość, to nie jest miłość, tylko chore urojenia? Co jeśli Bóg jednak jest urojeniem, albo my jego urojeniami? Co to jest to, co jest, a jest powodem tego, co jest? Doprawdy, prawda o świecie nigdy nie będzie poznana.

W blasku miasta

Wszędzie przemysł, nawet w domu
Gdzie nie spojrzysz handel, wyzysk
Czasem tylko staniesz gdzieś na chwilę, jak ja, na moście
I obudzisz w sobie żądze, może.

Widzisz... gdy tak stoję, patrzę przed się
Zastanawiam się nad sensem tego jak i czy na prawdę jestem.
Powiesz - dziwnyś, koleś...
Ja ci na to nic nie powiem.

Ambiwalentna jest mi twoja opinia, wiesz dlaczego?
To ci powiem: ja się z sobą czuję dobrze.
Chociaż tam gdzieś, gdzie te lampy świecą jest wrzask i pogoń za pieniądzem, ja wciąż jestem sobą, choć z chorobą.

Jestem chory na życie, skazany na i za miłość...
Nie, nie potrzebna mi twa litość.
Raczej zajmij się własnymi potrzebami,
Nikt inny ich nie spełni.

Ty już idź, ja zostanę...
Bo to widmo, blask latarni z tej oddali... on tak pieści moje oczy.
Może rzecz to błacha lub nie jasna...
Ale stoję tu, w blasku miasta.