Doświadczenia rzeczywistości.

Dojmujace jest pojęcie tego, że coś, co wydawało się jasne i klarowne, okazało się być niczym. Można oddać siebie innym, i fajnie. Pytanie czy inni traktują nas równie poważne, czy jako jedną z opcji w życiu. I nagle, PUFF, jesteś obcy, niepotrzebny. W sumie okazuje się, że było tak zawsze, tylko dopiero się ujawniło.

Warto mieć to na uwadze zawsze. 

Urwani

Kobiety z Wenus

Mężczyźni z Marsa

A myśmy z Księżyca się urwali... 

Niepełne zniknienie

Dziś nic tu nie ma

Martwe okna 

Obdarta lamperia

Puste podwórko

Ludzi... Nie ma

Stoi budynek czasem zniszczony 

Tyle widział i słyszał 

A trwa, ruiną... Tchnięty

Wspomnienia chowa pod dachem 

Te dobre i przeszyte strachem 

Patrzę, widzę wszystko, co było 

Chowam, co cenne 

Sentyment mam srogi 

Lat temu całkiem nie dużo 

Wszystko tu żyło choć wiało nudą

Dziś stoję na górze patrząc przed siebie 

To było - nie wróci, czas pędzić będzie

Dawna sprawa umarła fizycznie 

Jak ta kropla drąży i milczy

Niech drąży - dzięki niej jestem silny 

Idealny okaz jak z własnego opisu.

Dojmujacym jest fakt, gdy ludzie mówiący o sobie iż ważne jest dla nich kto ma w sobie człowieczeństwo, a nie ile dóbr posiada, sami nie mają w sobie człowieczeństwa.

Pojawia się mały dysonans poznawczy. 

Otóż, czy jest to podświadome wołanie o ratunek - pomoc o powrót do człowieczeństwa, czy może już tak bardzo skrajna socjopatia niezauważana przez te jednostki?

Droga do domu

Przechodniu z ulicy deszczowej

Czy wiesz jak to jest 

Dystansem być oddzielonym

Czy zrozumiesz ból niemożności 

Serca, które boli, utulenia 

Dotykiem, który koi

Przechodniu, co parasol trzymasz w dłoni 

Nie wiesz, że chcę skroń złożyć do skroni

Aż się oddech uspokoi

Przechodniu nieznajomy, bądźże zdrowy

Ja zaś pójdę po kryjomu 

Przejdę dystans, by być w domu 

Chwile w zaciszu

Nic nie mów

W ciszy jest siła 

Snów nie gub

Choć krótka była 

Śpij dobrze 

Wtul się w ramiona

Jak w morze

Bądź zatopiona

Weź spokój 

Zamknij go w dłoniach

Nie zwlekaj 

Jesteś wyśniona

Podaj mi rękę 

Prowadzić cię będę 

Nie pójdę tam 

Gdzie ciebie nie będzie 

Tak szybko 

Czas ludzki umyka 

Niech rychło 

Nasz czas zawita 

Piórem pisane 

Tajemne historie 

Puchem okryte 

Nie mówią o sobie 

Siedzą w milczeniu

Znając sens bycia 

Chcą tylko dobrego

Wolnego życia 

Niedonazwanych 

Chwil plików kilka 

Próbuje nazwać 

Ludzka psychika 

Nie wykonalne 

Te wygibasy

Choć to wydawać 

Mogło się czasem 

Sursum corda! 

—By już nie błądzić 

Lżejsza jest głowa

Gdzie krew stale krąży