Opowieści dziwnej treści, któreś z kolei.

         Śpię bezsennie snem niesennym i opalam się blaskiem płomienia, na skraju płaskiej powierzchni kwadratury. Ziemia się kończy tam gdzie się zaczyna a inne cosie zaczynają się gdzieś a kończą... nie wiem. Płyną myśli miarowo marszem nierównym drążąc tematy głębokie. Żelazkiem wypłaszczam głowę by ułatwić myślom spływ o ćwierci połowę. Szedłem tam lecąc swobodnie a stoję i leżeć nie mogę licząc krople na posadzkę upadające, kałuży nie tworzące, bo powietrzem są jak para z gorącej wody, gdy tylko zabraknie pogody. Wokół jest tyle niczego, że wszystko jest a nie ma tego i nic nie kupisz za pieniądza niewartego grosza złamanego. Samo złamanie więcej warte niż nominał i ranty wytarte. I trwają ogromy jak fajne potwory, puchate, są z pluszu a obecność doprowadza do wzruszu. Dotyk słyszy ucho, dźwięk widzi oko, smak czuje skóra, język zapach czuje. I to się wszystko tak w kotle gotuje a wagę ma taką, że w stali masę pierza wyszukali. Poszło tam i nie wraca, coś co jakby miało kaca. Bo mu się to tak opłaca a nie patrzy pod nogi. Takie napięcie. Błysk, trzask i jedzie przed siebie. Drzew dokoła narosło przez lata, bo ogrodnik zaspał, albo truskawkami się zajadał. Te oczy krwiste bielmem zarosły a rower zamienił się w lokomotywę i pędzi w wodorosty i w glony, co drogę porosły. O! Wiosenne pokrzywy, parzcie i osty wołajcie by z krzakiem grzbiet przeorały - tak myśli oblepione w glonach wołały. A może... te meandry nigdy nie istniały? No nie, istniały. Jeno się z rzeczywistością nigdy nie witały.

GDZIEŚ W OKOPIE, ATAKI NA CHWILĘ USTAŁY/ Z DZIENNIKA SZEREGOWEGO ROLKI Z POBYTU NA FRONCIE.

Już trzeci miesiąc siedzę razem z plutonem w okopach. Na szczęście nikt nie zginął, chociaż dwóch już było rannych od rykoszetów. Nic poważnego, ale jednak. Nad głową świszczący dźwięk kul "wroga". Tylko... Kto to jest wróg?! Ci tam z karabinem po drugiej stronie, czy ci, którzy ich tu wysłali? Żebym tylko wiedział, który bydlak jest tutaj bo mu kazali, a który jebaniec jest tutaj z ideologii.... Może by zginęło mniej niewinnych ludzi.  A tak, to walisz serię po tułowiach jak leci, sadzisz z moździerza w co tylko się rusza... Za marne cztery tysiące złotych... I zostajesz z tym poczuciem winy... Nic nie da się zrobić z tym. Nic. To już na zawsze pozostanie w mojej głowie. Tego nie da się wyplenić pstryknięciem palca. Czasu też nie cofnę... Nic już nie jest takie samo. Wiem dużo więcej a zarazem wiem jeszcze mniej niż przedtem. To jest niezbadany rewir świadomości.