Ironia losu.

Wyobraźmy sobie taką sytuację:
Jest sobie ktoś, kto żyje codziennie tym samym; praca, dom, zakupy i spotkania z ludźmi. Całe wolne chwile poświęcenia aby posiedzieć ze znajomkami po ciężkim dniu. I tak na okrągło. Z czasem się okazuje, że ktosiowi potrzeba zmiany klimatu. Ktoś podejmuje decyzję zmiany miejsc i poznania nowych ludzi więc idzie tam, gdzie jeszcze go nie było, sam, bez nikogo w zapleczu. Wysilił się, by pokonać dyskomfort wynikający z nowego doświadczenia a za chwilę i tak dostanie kubeł zimnej wody na łeb. Otóż, okazuje się, że poza miejscami nic się nie zmienia. Dookoła tacy sami ludzie, takie samo ich podejście do życia, te same zajawki i te same imiona. W kółko tylko jasie i małgosie. Żadnej świeżości. Z jednej strony ok... wiadomo, że nic fizycznie ktosiowi nie grozi, natomiast psychicznie jest to już mordowanie umysłu. To jest jak reinstalowanie programu operacyjnego bez usunięcia wirusa...
To jest piękne, że nie ma różnorodności... no, cudowne. - to zdanie dotyczy ktosiów, co nie rozwijają się, tylko kiszą we własnej śmietance towarzyskiej. To pewnego rodzaju obcy, bądź ameby. Sami dobierzcie odpowiednią nazwę.
No i w końcu wracając do przekleństwa w postaci niemożliwej ucieczki od rutyny trzeba zaznaczyć najważniejsze coś w tym wszystkim. Tym najważniejszym coś jest bycie skazanym na wieczną tułaczkę z nastawieniem: a nóż się uda! - chociaż to utopia. Aby doszło to do skutku, należy zrezygnować z siebie a nie o to w tym przecież chodzi. Jeśli pomyślisz zaraz o izolacji, odseparowania się od świata i ludzi, szybko odrzuć ten chory pomysł. Nie jest to lekarstwem tylko gwoździem do trumny. Co więc z tym zrobić? Szczerze powiedziawszy, to za cholerę nie wiem. Wszystko oscyluje wokół życia w zawieszeniu pomiędzy młotem a kowadłem.