Opowieści dziwnej treści III

          I szedłem sobie nad wodą błękitną, słońce świeciło a ze mną dziewczę wspaniałe u boku było. I tak idziemy sobie za rękę w stronę wody przejrzystej, gdzie delfiny pływały w Bałtyckiej wodzie w kanale o dziwo nie mulistym. Gdy tylko podeszliśmy bliżej aby rzucić im jedzenia, dopiero podpłynęły do nas tylko, choć ludzi było od zatrzęsienia. I tylko z nami chciały się bawić, do nas się śmiały, wodą chlapały, kłębiły się jak kociaki jeden przez drugiego przeskakując, jak wariaty. A potem woda opadła, więc odpłynęły. Słońce chyliło się ku zachodowi ale nie jak zawsze na stronie zachodu ale paradoksalnie na południu tak, że słońce prosto w jej oczy piękne świeciło. I pojawiły się dwa tłuste, puchate koty, wesołym krokiem idące po brzegu gdzie chwilę temu było pełno wody i na coś polowały, albo się w coś bawiły. Coś niby łapały, uszy do przodu miały, za nami się oglądały i pokazywały, że czują się u siebie i fajnie, że my tam jesteśmy. I byliśmy sobie z nimi, tak po prostu. Temu wszystkiemu towarzyszyła wspaniała błogość, takie poczucie ciepła, opieki. Jakby powietrze było z pierza.