Pełnia

         To był wieczór, jakoś latem, kiedy smutny stańczyk siedział sobie na wzgórzu. Wkoło niego latały chmary świetlików cieszących oko ale też i komarzyc, nie dających zapomnieć o sromotnej rzeczywistości tego parszywego świata. A on dalej siedział patrząc się w niebo, wzdychając głośno od czasu do czasu i gryząc w zębach ździebełko trawy rosnącej na skarpie. Tonął w kłębowisku myśli doznając przy tym huśtawki nastrojów. Raz napawał go smutek by za chwilę zmienić się w głupkowatą radość niewiadomego pochodzenia. Patrząc na niego z boku, powiedział by ktoś, że to wariat, schizofrenik. On jednak zwyczajnie nie potrafił przejść obojętnie wobec problemów jakie napotykał w swoim życiu, więc każdy kolejno analizował rozdzielając plusy od minusów. Zastała go noc a z nocą pełnia księżyca. Gapiąc się tępo w tego satelitę rozważał ogrom świata wobec jego małego życia. Pyłem jestem - zawsze powtarzał i tym się kierował. To motywowało go do wzrastania, doskonalenia się w tym, w czym tylko mógł.
        Droga do samorozwoju nie była jednak prosta. Pierwszym z problemów była jego pozycja...
Kto poważnie potraktuje błazna? Jego plany na jego życie traktowano jako pusty żart i wyśmiewano to z szyderczym uśmiechem. Ostatecznie mógł to wykorzystać na swoją korzyść robiąc innym psikusa. Wystarczyło obrócić w żart realizowane już zadania, które sobie postawił. Kiedy reszta śmiałaby się z niego, on ćwiczyłby swój charakter i pewnego dnia całej salonowej śmietance opadłyby szczęki. On jednak wybrał inną drogę. Dość miał już szyderstw i pomiatania sobą w każdy możliwy sposób. Porzucił rolę stańczyka na rzecz stworzenia siebie na nowo. Nawet nie wiecie jak bardzo się zmienił, kiedy wyrwał się z kajdan niewolnictwa, którym było zabawianie innych dla ich egoistycznej przyjemności. Zrozumiał, że jego uczucia i emocje też są ważne i podlegają szacunkowi innych. Teraz to on drwił z ciemnoty tych, którym dotychczas służył. Zaczął mówić w oczy, co myśli i dlaczego. Stał się wolnym człowiekiem. Tamci zaczęli mu wmawiać, że straci kontakt z innymi ludźmi, nie wliczając w to już ich samych. Stanisław, bo tak mu było na imię, poszedł w zaparte i dalej realizował swoje własne pragnienia. Stało się coś, czego nie śmiał się spodziewać, mianowicie ludzie zaczęli się do niego garnąć. Wielu widziało w nim źródło prawdy, bo dzięki jego naturalnym zachowaniom i podejściu do życia, był wzorem do tego, jak pokonać własne bariery. Stał się żywym dowodem na to, że niemożliwe stało się możliwym. Mało kto z myślących przeszedłby obojętnie wobec takiego faktu.
Kolejny raz, tym razem już jako nowy człowiek, usiadł Stanisław na szczycie wielkiej góry i rozmyślał o swoim życiu. Doszedł do zasmucającego ale i zarazem ciekawego wniosku. Okazało się, że z momentem gdy wyszedł na prostą, pojawiło się wokół niego pełno zawistnych ludzi, chcących obniżyć jego dopiero co podbudowane morale. Zatrzymał się na tej myśli i zatopił wzrok w pełnej tarczy księżyca. Obudził się zmęczony na mokrej od rosy trawie. Był zniesmaczony swoją obserwacją a do tego jeszcze bardziej zdeterminowany do podjęcia działania aby pozbyć się tej sytuacji.
Po prostu wstał z ziemi strząsając z ubrania kropelki porannej rosy, poszedł przed siebie i powtarzał w myślach jedno zdanie: Jeśli nie ja, to kto inny zrealizuje mi moje marzenia, chociaż w najmniejszym stopniu?
Z tą myślą zaczął działać jeszcze prężniej i już po niedługim czasie zauważył korzystną zmianę. Był zadowolony z siebie, ze swoich kolejnych osiągnięć i z tego, że ta cała banda nieudaczników odpuściła sobie docinki w jego stronę.
         Jak widać, można zdziałać bardzo wiele, pracując jedynie nad sobą. Nie potrzeba do tego góry złota ani przychylności głów państwa by stać się kimś. Najważniejsza jest determinacja i samoświadomość. Jeśli czujemy potrzebę i umiemy ją zaspokoić w należyty sposób, to jesteśmy na dobrym kursie w kierunku o nazwie: Pełnia szczęścia.