Proza... a może coś gorszego - wyciąganie gówna na zewnątrz.

Czy czułeś się kiedyś jak gówno zmieszane z błotem?
Jak powietrze, choć czyste to jednak uznane za skażone?
Tak objawia się obojętność człowieczeństwa na drugie istnienie.
Tak zaczyna się niewiara w ludzką dobroć...

Czy zastanawiasz się nocami co mogło się stać a nie było?
Że wszystko było przesądzone a ślepo wchodziłeś w bagno?
Tak zaczyna się mania dążenia do niemożliwego.
Tak zaciera się granica między majaką a faktem.

Czy czułeś pustkę po stracie celu podróży gdy byłeś u szczytu?
Znikły uczucia a przyszła apatia tak pyszna, że brałeś garściami?
Tak zaczyna się ucieczka od życia pełnego gówna.
Tak zaczyna się koniec człowieka światowego...