Taaaaaak... Zbliża się wiosna, jesteśmy za połową marca, koty mają tarło i....
... i ludziom też zaczyna woda sodowa do głów uderzać. Dni są co raz, to dłuższe, cieplejsze, jest więcej słońca, kwiaty kwitną, ptaki kwilą - ,,miłość rośnie wokół nas". Czy Wy też w to wierzycie? Osobiście zdecydowanie zaprzeczam temu, by pora roku miała coś wspólnego z miłością.
Zacznijmy od tego czym jest ta cała miłość. Otóż wedle cioci Wikipedii wygląda to tak: http://pl.wikipedia.org/wiki/Mi%C5%82o%C5%9B%C4%87
Po mojemu, w wielkim skrócie: typ relacji międzyludzkich. Miłość, to uczucie, stan umysłu. Ma związek z psychiką, duszą. Jest niematerialna. Jeśli ktoś widział kiedyś miłość idącą po chodniku - gratuluję zakupu dobrego towaru od dilera.
Do czego zmierzam, to udowodnić, że miłość, w tym przypadku, z wiosną nie ma nic wspólnego.
Cofnijmy się do lata: Panowie i panie w skąpych strojach - przesyt bodźców wzrokowych. Potem nastaje jesień i marazm powiązany z brakiem tych bodźców oraz moment przejścia w stan "hibernacji". Teraz zima i... kurtki, kozaki, czapki - wszystko, co szczelnie pokrywa całe ciało.
Brak bodźców powoduje mniejsze pobudzenie i aktywność, pogoda nie napawa optymizmem i nie zachęca do budowania nowych relacji ( o ile nie został taki proces napoczęty latem i miałaby być to kontynuacja).
Więc jeśli przyjdzie wiosna... to czy rzeczywiście ona jest źródłem miłości? Mówię nie.
Gdyby od pogody zależna była moja czy Wasza miłość - to wiosną kochalibyśmy wszystkich na ziemi ( lub większość), latem kochalibyśmy i ludzi i wszystko co istnieje, jesienią kochalibyśmy tylko siebie albo nic, zimą tylko siebie, bo wiadomo, że pogoda mimo słońca pojawiającego się zza chmur, swą temperaturą i krótkimi dniami nie budzi radości.
I jak tak patrzę i słucham w powagą wypowiadanych twierdzeń typu: "O! Widać, że wiosna, patrz jak Jacek garnie się do Joli". Albo: "Wiosną zawsze widać więcej zakochanych par na spacerach" - tylko drapię się po głowie, zastanawiając się, skąd się ludziom tak idiotyczne pomysły biorą... O ile to ostatnie zdanie jest do przyjęcia ( bo brzmi normalnie), tak to pierwsze przyprawia mnie o dreszcze.
Z jednego i drugiego zdania wynika jedno: Wiosną, kobiety pokazują więcej ciała po nostalgicznej zimie, a panom włącza się pożądanie potocznie zwane chcicą! I ot, zagadka rozwiązana.
Może czas wreszcie zrozumieć, że prawdziwa miłość jest niezależna od grubości portfela, pogody, pory roku i innych pierdół, które są tylko dodatkiem do tego uczucia?
Jeśli mówić o miłości, to tylko przez pryzmat drugiej osoby jako człowieka z duszą, a nie jako ciała pożądanego przez drugie ciało tylko dlatego, że ciało kobiety akurat wiosną i latem posiadło "większe" walory estetyczne! Cudzysłów znalazł się tam nie bez kozery, bo ... nie oszukujmy się: ciało czy pod kurtką, czy w bikini, to to samo ciało. Dla niektórych może to być szokujące, co przed chwilą napisałem.
Szlag mnie trafia, kiedy widzę te serduszka 14 lutego... szlag mnie też trafia i wiosną - bo NAGLE po przerwie od 14 wszyscy znów się kochają... a gdzie była ta miłość przez ten czas od do? Pojechała na Kanary??? A może została zamrożona jak kotlet do następnego obiadu?!
Nie wiem... na prawdę nie wiem, co się dzieje z tym światem, ale wszystko idzie w kierunku pozbawiania się umiejętności korzystania z umysłu( który właśnie odróżnia nas od świata zwierząt), na rzecz poddania się instynktowi ( zwierzęta mają tylko instynkt) A więc z czym mamy do czynienia? Ze zezwierzęcaniem się ludzkości. Ludzie stają się jak te koty: znaleźć samicę, dopaść, zapłodnić( po prostu przelecieć) i pójść dalej. Na tym koniec, no chyba, że obu osobnikom się to kopulowanie spodoba, to będą się spotykać jeszcze jakiś czas. I najgorsze, że zwą to miłością. Pytam się więc: skoro tyle jest miłości w takich układach ( bo związkiem tego nie idzie nazwać), to skąd potem tyle rozwodów?? Jeśli taka jest miłość, że wynika ona z fizyczności ( wedle zachowania jakie opisałem) to powinienem czuć miłość widząc ładny kamień, bo przecież jestem sam w dużej mierze elementem przyrody tak jak i ten kamień. Owszem, mogę czuć szacunek do kamienia lecz przez wzgląd na to, że jest dziełem Stwórcy, ale kochać się powinno Stwórcę, a nie kamień...
Litości....
Nie mam więcej nic do dodania jak na razie. Jest godzina 01:02 jak kończę to pisać. Może za jakiś czas coś dorzucę jako łatkę mały akapicik do tego posta. Teraz pozdrawiam Was serdecznie i zapraszam do rozmowy w komentarzach.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz