,,Opowieść o końcu – początku wieczności”

,,Opowieść o końcu – początku wieczności”

Tak strasznie jest gdy siedzisz w okopie

Kule świszczą, na cmentarzu grabarz mogiłę kopie.

Wszystko, co było wraca przed oczy

Ostatni okrzyk, łyk rumu mój rozum mroczy

Gdy nagle jak zjawę ciebie widzę

Stoję jak cielę, i podejść bliżej się wstydzę

Czy inni cię widzą, czy ja tylko mogę

Jak to zrozumieć, gdy czuję trwogę?

Miałaś być przy mnie moja kochana

Miałem cię objąć, co dzień brać na kolana

Ty miałaś mnie tulić do serca swojego

Nie ma cię, przyszłaś  z innymi duchami.

Dla ciebie dół ten głęboko kopany

Dla mnie łzy na twym grobie, kwiaty zostały

Szyderczo los śmieje się w twarz mą pobladłą

Czeka aż moje powieki się zamkną, gdy oczy mgłą zajdą

Zaklinam cię duchu mocy nieczystej

Nie zamkniesz mnie w grocie piekielnej ognistej

Powiadam ci zatem, zarazo ludzkości

Nie uszczkniesz żadnej z mych białych kości

Serce na które pazury swe ostrzysz

Nie będzie walki w imię twe toczyć

Temido zdejmij opaskę, zważ sprawy sedno

Daj mi odpowiedź, daj chociaż jedną...