Rozmowa żywiołów.

- Czego znów chcesz? Znów będziesz próbować zgasić mój zapał podstępnie we mgłę się zamieniając stojąc za moimi plecami?
- Skąd tak daleko idące wnioski i po co tak od razu kłapiesz tymi językami?
- Ty się jeszcze pytasz dlaczego? Sama dobrze wiesz że oboje mamy wielką siłę i tylko powietrze ma nad nami przewagę a Ty ciągle drzesz ze mną koty o pierdoły. Tu Ci za ciepło tu że za zimno, raz chcesz latać raz leżeć spokojnie w stawie i mi robisz wyrzuty że nie jestem zawsze na Twoje zawołanie, bo nie rozumiesz, że nie mogę być zawsze i wszędzie!
Nie patrzysz na to, że kiedy się zapedzę i potrzebuję ukojenia Ciebie też nie ma bo latasz sobie, Obłoczku, po niebie akurat wtedy gdy Wiatr ma dzień wolny i nie może Cię do mnie przynieść.
- Masz rację... Jestem nazbyt bezmyślna ale... Wybaczysz mi moje zachowanie? Wiesz dobrze, że jeśli się nie dogadamy sami się unicestwimy nawzajem.
- Zapamiętaj jedno, że Ty zaczynasz jak do tej pory wszystkie niesnaski. Ja cały czas próbuję przemówić Ci do rozsądku. Z resztą Ziemia i
Powietrze tak samo, ale niestety bezskutecznie jak dotąd.
- Oj... Już nie denerwuj się tak. Gniew Twój za srogi jest. Znów się napalisz, las jakiś zapłonie a wiesz że Ziemia dziś z Wiatrem hula...
- Moja droga, nie chcę Ci wypominać, ale Ty miałaś najpierw odwiedzić Ziemię. A teraz ona jest sucha, Wiatr szaleje... Nie drażnij mnie więc.
- Dobrze już. Uspokujmy się. Ja wiem że nie jestem idealna i postaram się na chwilę odwiedzić Ziemię wraz z Wiatrem.
- Dobrze. Pędź, tylko się nie zasiedź