Witaj na moim nowym blogu.

Witaj na moim blogu!

Skoro tu jesteś, najwyraźniej coś Cię tu ściągnęło. Co to jest? Nie mam pojęcia. W każdym razie, cieszy mnie fakt, że potencjalnie możesz zostać moim odbiorcą. Jestem Wilk. Te piękne włosy, zgrabny zadek, błysk w oku i ten romantyzm... A na serio: Jestem kolesiem już po trzydziestce, jednak mentalnie podobno już po czterdziestce... Nie ocenię sam siebie. Ideowo jestem katolikiem i patriotą. Politycznie... nie gadam o polityce. Na co dzień, bezpośredni przekaz i odbiór mają u mnie priorytet. Nie znoszę zatajania czegokolwiek, aczkolwiek wiadomo, nie jestem święty.
Ale dość o mnie.
Co znajdziesz na blogu - to bardziej Cię interesuje.
Otóż:
Znajdziesz tu najwięcej wierszy. Potem artykuliki, w których wyrażam swoje poglądy, przedstawione w postaci tezy, przesłanek i argumentów oraz konkluzji. Ważne, uwaga! - teksty są często pisane na gorąco i poddawane są tylko korekcje najbardziej rażących błędów. Dlaczego tak? Już odpowiadam: Robię to w ten sposób, ponieważ myśl ujęta w momencie pojawienia się, jest najtrafniejsza a każda zwłoka wymywa z pamięci to, co chcę się powiedzieć. Wtedy wypowiedź traci swoją moc wybrzmienia. Poza tym... nie chce mi się potem robić korekty szczegółowo. Jak Ci się to nie podoba, nie musisz czytać.
Jak zapewne zauważyłeś, czytelniku, musisz mieć skończone osiemnaście lat aby wejść na bloga. I bynajmniej, nie dlatego, że są tu wulgaryzmy ( choć jest ich mnóstwo) ale dlatego, że dzieciaki tego mogą nie zrozumieć. Swoje teksty kieruję do ludzi dojrzałych, którzy mają swoją uformowaną piramidę wartości.
Zapraszam do dyskursów pod tekstami, ponieważ zależy mi na dialogu.
Nie lubię pisać do kotleta. Lubię pizzę... ;)
Zapraszam do przeglądania.

01 grudnia 2013

Świerszcze z krainy marzeń

Zapadła październikowa, chłodna noc
Liście pokrywają się kolorem wszelakim
Stając się jakby przybyszami z innej ziemi.
Leżące konary drzew w świetle księżyca
Są niejako symbolem tych, co w pogoni
Za szczęściem padli z wycieńczenia.

Zamykam oczy a widzę nadal,
Zaś w uszach moich ciągle grają bajeczne
Letnie świerszcze.
Budzę się rano, nie zważam na wczoraj
Ani na jutro, skupiając się na automatycznym
Wykonywaniu rutynowych czynności.

Lecz gdy tylko na chwilę wypadnę z szalonego rytmu
- słyszę je, one są we mnie.
Co wieczór marzę by je zobaczyć i łączę
Obraz tęczowej jesieni z ich krainą
A tęsknota narasta i rośnie wciąż bardziej
Im częściej się uspokajam.

I, jeśli mogę, oddaję się w pełni
Tej metafizycznej chwili, tonąc całym
Marnym człowieczeństwem w iluzji
Zmęczonego umysłu.
o
Etykiety: ,

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)