Myślę, "bo mi się pogłębiło" na wylot pzechodząc...

Godzina 21:47, idę sobie ulicą Małomiejską. Nad moją zachmurzoną miną palą się sodowe latarnie zaś pod pomarszczonym czołem jest kłębowisko myśli. Ale... idę, czas do domu zawinąć by odpocząć po dniu rozpoczynającym się o 8 rano.
Był to dzień powrotu do piwkowania pod chmurką i szwendania z przyjacielem po mieście, od tak, bez określonego celu. W sumie, to takie małe katharsis zaśmieconego i poranionego umysłu. Czas gadania o wszystkim  w sposób najprostszy: to mnie zasmuciło, to ucieszyło a o tym nie wiem, co mam myśleć. Tak to działa, że gadając o tym, co człowieka trapi, odpowiedzi znajdują się same. Mankament jeden - wracające do świadomości bolesne doświadczenia. Właśnie stad moja pochmurna mina podczas powrotu. Uświadomiłem sobie coś ponownie, jeszcze klarowniej niż dotychczas i... zabolało.
Teraz wiem, co muszę zrobić. Muszę przestać milczeć, tylko załatwić wszystkie zaniechane sprawy, bo inaczej nie da się żyć. Najpierw dopiję piwo, które właśnie sączę, potem udam się spać, by rano na zimno pomyśleć, czy to, co dziś do mnie dotarło, jest zupełnie racjonalne, czy może jednak jest efektem złych emocji.
Po co Wam o tym piszę, to po to, abyście też pamiętali o wygadaniu się komuś komu ufacie bezgranicznie, na kim możecie zawsze polegać. Rozmowa bez zadawania pytań ,, jak?" sama daje odpowiedzi. Bo one są w nas od początku, tylko trzeba  je wypowiedzieć na głos.
No, to tyle na dziś. Ostatnio nie mam głowy do niczego, nawet czekolada mi nie smakuje od dłuższego czasu.