Ostatnio moja kochana babcia opowiadała mi, jak kiedyś dawno temu trzymała wiewiórkę w (waga) w domu! Kurcze, też mi się zachciało, bo to fajne zwierzaki. Od małego je lubię. Ale niestety, ciocia wikipedia i fora mówią spójnie : wiewiórka mimo, iż jest pospolita w naszym kraju i nie tylko, jest objęta ochroną ;/ Ech... No nie wiem.... to może też trzeba zabronić trzymania myszy w domu, bo są pospolite? Same zakazy i nakazy. A czy nie można by tak mniej przepisowo a na zasadzie zdrowego rozsądku? Jeśli ktoś sobie oswoi wilka ( tak, moje ulubione zwierzątko ), no to niech sobie go ma. Przecież nie zabija go, nie zmniejsza populacji. Oswajanie zwierząt... Czy tylko ja to widzę? Przecież zwierzęta same się do nas ludzi przyzwyczajają, są do tego zmuszone. Miasta się rozrastają a zwierzęta muszą się gdzieś podziać, więc wchodzą do wsi, miast... No kurde, to kiedy misie i inne futrzaki będą z mani mieszkały na jednej ulicy, to tylko kwestia czasu. Dziki już sobie mają za nic, że w blokach pod lasami mieszkają ludzie. Kuny przecinają mi drogę w parku jak i lisy czy kuropatwy albo sowy, które ostatnio mieszkały na terenach zielonych koło mojego domu. Stadko puszczyków w środku miasta, niesamowita rzecz :)
Uważam, że ludzie powinni się uczyć żyć ze zwierzętami. Żyjmy RAZEM a nie obok siebie. Bo, skąd się bierze strach? Z niewiedzy. Nie znam się na zachowaniu lisa, mam w głowie zakodowane, że to nosiciel wścieklizny i koniec - widzę go, to uciekam albo zabijam jak mam czym. A po co? Ten lis bardziej się boi Ciebie niż Ty jego. On jest mały i bezbronny przy tobie.
Tak bardzo nie rozumiem tego pokręconego świata, że chyba w ogóle przestanę się interesować jakąkolwiek próbą pojęcia go. Życia mi nie starczy a i czasu szkoda. Chyba trzeba czasem popaść w zdrowy egoizm i żyć po swojemu, pozwolić, by to przypadek a nie moja racjonalna decyzja mną kierował.
Czasem, nachodzi mnie myśl nieprzeparta, że to, co robimy, często jest perfidne i czysto intencjonalne. Za bardzo pragniemy coś ulepszyć. Pozwolenie, by działo się coś spontanicznie, to trochę jak powrót do natury. Natury, przez którą rozumiem to, że ludzie nie ścigają się w wyścigu szczurów, gdzie nie ma równych i równiejszych. Gdyby podział był prosty, dualistyczny, na dobro i zło - było by bajecznie łatwo żyć. Ale... to utopia. Wszystko przemija i czasy, gdy życie płynęło mniej nerwowo i wolniej, już nie wrócą. Ludzkie sprawy, mimo postępu nauki i wiedzy, są co raz to bardziej pogmatwane i trudne do rozwiązania.
I jak żyć? Tylko być sobą. Nic więcej.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz