Oda do chwili

No tak, znów zapomniałaś o mnie i pozwoliłaś zapomnieć o sobie.
Zapuściłaś się w gęstwinę wspomnień, tak bardzo pogrążyłaś się w mroku
A przecież nie chciałaś.
Za każdym razem gdy cię szukam wariuję, a ty umykasz ukradkiem
delikatnym, mysim krokiem.

Kotem nie będę, choć spać lubię, marzyć i śnić godzinami
Nie będę ganiał cię stale, wolę żyć wolno, ospale.
Im wolniej żyję, tym mniej głową macham
Im mniej nią macham, tym myśli mniej z niej wypada.
Tak lepiej.
Złapię cię, wszystko w swoim czasie.

Pomyśl, jeśli mnie słyszysz, czy warto uciekać?
Przecież i tak zaraz wrócisz, ba! Przybiegniesz do mnie jak dziecko.
Trochę zmieniona, przez czas i życie, lecz nadal tak samo
Zawsze jest w tobie fragment życia mojego.
Masz w sobie strzępy, urywki całości
Piękne, paskudne i te neutralne.

Chwilo!
Opamiętaj się i zostań w mej głowie, tu ci wymoszczę
herbaty ci zrobię.
Nie bierz do siebie ostrego słowa.
Bez ciebie wniosków na jutro nie mogę wywołać.
W pamięci, tam idź i mieszkaj a w nocy śnij mi najlepsze momenty.
I wy, inne chwile, zostańcie, ze mną kroczcie, nie odstawajcie.